کووید ۱۹ می‌تواند تولید گوشی های پرچمدار آینده را با مشکل مواجه کند

کووید ۱۹ می‌تواند تولید گوشی های پرچمدار آینده را با مشکل مواجه کند

ظاهراً کووید ۱۹ (کروناویروس) تولیدکنندگان چیپست‌های موبایلی را با مشکل مواجه کرده و تولید گوشی های پرچمدار آینده نیز به تبع آن ممکن است با تأخیر مواجه شود.

پاندمی کووید ۱۹ روی زندگی هر کسی که در کره‌ی زمین سکونت می‌کند، تأثیر خودش را گذاشته است. این قضیه همچنین بر تولید و توزیع آنچه در صنعت تلفن همراه وجود دارد، نظیر دستگاه‌ها و قطعاتی که هنوز مونتاژ‌ نشده‌اند نیز تأثیرگذار بوده است. دیجی تایمز گزارش می‌دهد که به خاطر کروناویروس، سامسونگ دیگر امیدی به تولید چیپست‌های موبایلی ۳ نانومتری در سال ۲۰۲۲ نخواهد داشت. در ابتدا قرار بود آزمایش این طرح از سال ۲۰۲۱ آغاز شود. البته به خاطر داشته باشید که این به معنای تولید انبوه نیست.

سامسونگ ادعا کرده است که چیپست‌های ۳ نانومتری پیشرفت ۳۵ درصدی در عملکرد و ۵۰ درصدی در ذخیره‌ی انرژی را در مقایسه با چیپست‌های ۵ نانومتری به ارمغان خواهند آورد. غول کره‌ای برای تولید این چیپست‌ها، ترانزیستورهای MBCFET را جایگزین ترانزیستورهایی با تکنولوژی FinFET کرده است. فرآیند تولید آن نیز با تولید FinFET سازگار است که این امر باعث می‌شود سامسونگ بتواند ساده‌تر انتقال نسل را انجام دهد. شرکت TSMC نیز قصد دارد در سال ۲۰۲۲-۲۰۲۳ به ناوگان سازندگان چیپست‌های ۳ نانومتری بپیوندد. این کمپانی صاحب بزرگ‌ترین کارخانه‌ی مستقل تراشه در جهان است و تعدادی از مؤلفه‌های بسیار مهم را برای صنعت موبایل به تولید می‌رساند. این شامل چیپست‌های سری A-x اپل، چیپست‌های اسنپدراگون کوالکام (شامل چیپست‌های مودم) و چیپست‌های کایرین هواوی می‌شود.

گوشی‌های سری آیفون ۱۲ ، می‌توانند اولین گوشی‌های قدرت گرفته از تراشه‌های ۵ نانومتری باشند

گره فرآیند مورد استفاده در تولید تراشه گوشی های پرچمدار آینده مربوط به تعداد ترانزیستورهایی است که می‌توانند در یک میلی‌متر مربع جای بگیرند. هرچه این عدد بزرگ‌تر باشد، تراشه قدرتمندتر و کم مصرف‌تر می‌شود. با آغاز امسال هر دو کمپانی TSMC و سامسونگ برای تولید چیپست‌های ۵ نانومتری با تقریباً ۸۴ درصد ترانزیستور بیشتر در هر میلی‌متر مربع نسبت به نمونه‌های ۷ نانومتری به کار رفته در گوشی‌های فعلی برنامه ریزی کردند. این تراشه‌ها دارای تراکم ۱۷۱.۳ میلیون ترانزیستوری در هر میلی‌متر مربع هستند.

به طور مثال، تراشه‌ی ۷ نانومتری A13 Bionic‌ اپل شامل ۸.۵ میلیارد ترانزیستور است، در حالی که تراشه‌ی ۵ نانومتری A14 Bionic در داخل خود جمعاً از ۱۵ میلیارد ترانزیستور میزبانی می‌کند. دانستن این‌ها را مدیون گوردون مور، بنیانگذار شرکت اینتل در دهه‌ی ۶۰ میلادی هستیم. در اصل «قانون مور» تراکم ترانزیستورها را در دهه‌ی ۷۰ میلادی، به دو برابر سال‌های گذشته‌ی خود رساند. از آن زمان تا به حال، بیشتر بخش خط تولید تراشه‌ها دست نخورده باقی مانده و تراشه‌سازها به خوبی نتوانسته‌اند این قانون را به جلو ببرند.

دو تا از نخستین گوشی‌های هوشمندی که تراشه‌های ۵ نانومتری را به خدمت می‌گیرند، آیفون های سری ۱۲ به لطف چیپست اپل ای ۱۴ بایونیک و خانواده هواوی میت ۴۰ به لطف چیپست کایرین ۱۰۱۲ هستند. پلتفرم موبایلی اسنپدراگون ۸۷۵ کوالکام نیز اولین چیپست ۵ نانومتری خواهد بود که تحت لیسانس گوگل در دیگر گوشی‌های اندرویدی استفاده خواهد شد.

تکلیف گوشی های پرچمدار آینده چه می‌شود؟

اما فراتر از ۳ نانومتر، ما به دنبال این هستیم که قانون مور بتواند روی تولید تراشه‌های ۲.۱، ۱.۵ و ۱ نانومتری نیز تأثیرگذار باشد. کارخانجات و طراحان چیپست‌ها همچنان رو به جلو حرکت می‌کنند. TSMC در ژوئن سال گذشته اعلام کرد که تحقیق و توسعه برای چیپست‌های ۲ نانومتری را آغاز کرده و در بهترین حالت ممکن می‌تواند آن‌ها را در سال ۲۰۲۴ به تولید انبوه برساند. اما حقیقت امر این است که هم TSMC‌ و هم سامسونگ هنوز صدها میلیون دلار برای به دست آوردن امکانات تولید تراشه‌های ۳ نانومتری کمتر دارند و هنوز هیچ دستگاهی که به تراشه‌های ۵ نانومتری مجهز شده باشد در بازار وجود ندارد.

–