چشم انداز دیوانه کننده ناسا از آینده انسان ها در سال ۱۹۷۵

چشم انداز دیوانه کننده ناسا از آینده انسان ها در سال ۱۹۷۵

ناسا همواره نگاه خاصی به احتمال سکونت انسان در فضا داشته است. در این مطلب نگاهی به چشم انداز ناسا از آینده انسان ها در سال ۱۹۷۵ داریم.

زمانی که به مستعمرات فضایی آینده می‌اندیشیم، تصویری از فضاپیماهای بزرگ، چرخان و کروی با گرانش مصنوعی به ذهنمان می‌رسد. اما این تجسم‌ ما تصادفی نیست و حالا با فاش شدن چشم انداز دیوانه کننده ناسا از آینده انسان ها، مشخص شده که تصوراتی اینچنینی توسط ناسا و نویسندگان داستان‌های علمی تخیلی برای دهه‌ها ارائه شده‌اند.

حال و در شرایطی که ایستگاه فضایی بین‌المللی که نزدیک‌ترین پدیده به مستعمره فضایی است به پایان عمر خود نزدیک می‌شود، ایستگاه‌های فضایی جدید کار خود را آغاز می‌کنند. برای مثال Axiom Space در حال ساخت ماژول‌های جدیدی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی است که بعدها جدا شده و گسترش می‌یابند تا به ایستگاه‌های فضایی جدید و مدرن‌تری بدل شوند.

آینده مستعمرات فضایی

در ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱ شرکت بلو اوریجین اعلام کرد که ناسا قصد دارد با همکاری این شرکت، بوئینگ و Sierra Space، ایستگاه فضایی جدیدی به نام Orbital Reef را در مدار پایین زمین راه‌اندازی کند که قرار است جایگزینی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی باشد.

Orbital Reef محل کار و زندگی بسیار وسیع‌تری دارد، امکان تحقیقات نوآورانه در فضا را فراهم می‌کند و حتی می‌تواند جایی مناسب برای گردشگران فضایی باشد. اما هیچ یک از این موارد به اندازه چشم انداز ناسا برای آینده انسان‌ها و مستعمرات فضایی در دهه ۱۹۷۰ بزرگ و جاه‌طلبانه نیست!

انجمن ملی فضایی یک ویدیو از ناسا مربوط به سال ۱۹۷۵ را منتشر کرده که مفهوم مستمره فضایی مدنظر آژانس فضایی را شرح می‌دهد. ویدیو مربوط به زمانی است که ماموریت‌های آپولو به پایان رسیده؛ آمریکایی‌ها به ماه را فتح کرده بودند! اما سوال اساسی این بود که بعد از این نوبت چیست؟

دو ایده اساسی درباره گام بعدی ناسا وجود داشت، یک اینکه ناسا برای ماموریت بعدی خود به سراغ فتح مریخ برود و دو اینکه ناسا دست به ساخت شهری در فضا بزند و این ایده‌ای بود که توسط پروژه توروس مطرح و شدیدا تقویت شد.

پروژه توروس بنابر مقاله‌ای به نام «سکونتگاه‌های فضایی: مطالعه طراحی» که همراه با ویدیو منتشر شده، طرحی برای زیستگاهی فضایی با ۱۰ هزار نفر سکنه بوده است که ساختاری عظیم و چرخ مانند به عرض یک مایل را در یک موقعیت ثابت بین زمین و ماه تصور کرده بود تا به آرامی با سرعت یک دور در دقیقه بچرخد و گرانش مصنوعی ایجاد کند.

چشم انداز ناسا از آینده انسان ها این بود که مردم در داخل چنین سکونتگاهی می‌توانند کشاوری کنند و استفاده از انرژی خورشیدی رابه حداکثر برسانند. قرار بود مواد لازم برای ساخت این شهر از ماه تامین شود و صنایع شهر نیز با انرژی خورشیدی کار کنند.

البته که ایده توروس چیز جدیدی نبود و ورنر فون براون یکی از چهره‌های برجسته ناسا مفاهیم مشابهی را برای ایستگاه‌های فضایی که از گرانش مصنوعی بهره می‌برند در سال ۱۹۵۲ عرضه کرده بود. با وجود اینکه ایده ساختن یک سکونتگاه فضایی یا همان ایستگاه فضایی نهایتا بر ایده ماموریت مریخ غلبه کرد، حاصل نهایی کار شباهتی به مفاهیم اولیه و جاه‌طلبانه‌ای مشابه با پروژه توروس نداشت.

ISS گامی به سوی اهداف بلندپروازانه تر است

ناسا توضیح می‌دهد که پیش از ایستگاه فضایی بین‌المللی، اسکای لب (Skylab) که اولین ایستگاه فضایی ایالات متحده بود ثابت کرد که انسان‌ها حداقل تا یکسال می‌توانند در فضا زندگی کنند. اسکای لب از ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۴ به یک پاسگاه فضایی بدل شده بود و در آن‌ سال‌ها ایالات متحده همکاری خود را با روسیه برای راه‌اندازی یک ایستگاه فضایی مشترک بین یک فضاپیمای روسی و امریکایی تحت ماموریت آپولو-سایوز آغاز کرده بود.

این همکاری بین دو کشور در دوران شاتل فضایی و تا ساخت و بهره‌برداری نهایی از ایستگاه فضایی بین‌المللی ادامه داشت اما چرا برخلاف تصورات اولیه، ایستگاه فضایی بین‌المللی فاقد گرانش مصنوعی است؟

در پادکست ناسا بیل پالوسکی مدیر سابق برنامه تحقیقات انسانی ناسا توضیح می‌دهد که علل اصلی این موضوع، هزینه‌های بسیار بالا و اثرات درک نشده ریزگرانش بوده‌اند. از سوی دیگر برنامه‌هایی برای مقابله با اثرات ریزگرانش بر بدن انسان مانند انجام برخی حرکات روتین ورزشی که فضانوردان هنوز در ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام می‌دهند راه‌حل مقرون به‌صرفه‌تری بود.

طبیعتا مهندسی پیچیده و هزینه بالای ساخت یک ایستگاه فضایی با سیستم گرانش مصنوعی، شانسی در برابر تمرینات ورزشی ارزان نداشت.

البته پالوسکی که در برنامه‌های مختلف توسعه گرانش مصنوعی که از دهه‌های ۵۰ تا ۹۰ میلادی در جریان بودند برای ناسا کار می‌کرده معتقد است گرانش مصنوعی برای آینده اکتشافات فضایی کلیدی است و بدون اقدامات متقابل ریزگرانشی یا استفاده از فضاپیماهایی که گرانش مصنوعی دارند؛ انسان‌ها نمی‌تواند مریخ را کاوش کنند، پایگاه فضایی آرتمیس را روی ماه بسازند یا به زندگی در ایستگاه فضایی ادامه دهند. باید دید آیا مستعمرات فضایی آینده در نهایت انعکاسی از ایده‌های قدیمی مانند گرانش مصنوعی هستند یا قرار است شاهد نوآوری‌های جدیدی باشیم که هنوز حتی تصور نشده‌اند!

منبع :slashgearمنبع گجت نیوز