استفاده از تشدید پارامغناطیس الکترون برای بررسی مواد مومیایی کننده مصر باستان

استفاده از تشدید پارامغناطیس الکترون برای بررسی مواد مومیایی کننده مصر باستان

مومیایی های مصر باستان داستان‌های زیادی برای گفتن دارند، اما باز کردن قفل اسرار آن‌ها بدون از بین بردن بقایای ظریف چالش‌برانگیز است. اکنون، محققانی که در دانشکده شیمی تحلیلی ACS گزارش داده‌اند که روشی غیر مخرب برای تجزیه‌وتحلیل قیر – ترکیبی که به مومیایی ها رنگ تیره می‌دهد – در مواد مومیایی کننده مصر باستان پیدا کرده‌اند. این روش سرنخ‌هایی از منشأ جغرافیایی این قیر فراهم می‌کند و در یک آزمایش نشان داد که یک مومیایی در یک موزه فرانسه احتمالاً توسط مجموعه‌داران تا حدودی ترمیم شده است.

محققان از تشدید پارامغناطیس الکترون برای تشخیص دو جزء قیر تشکیل‌شده در طی تجزیه حیات فتوسنتز استفاده کردند

مواد مومیایی کننده مورد استفاده مصریان باستان مخلوط پیچیده‌ای از ترکیبات طبیعی مانند صمغ قند، موم، چربی‌ها، رزین‌های سوزنی‌برگ و مقادیر متغیر قیر بود. قیر که به آسفالت یا تار نیز معروف است، نوعی روغن سیاه و بسیار چسبناک از روغن است که در درجه اول از جلبک‌ها و گیاهان فسیل‌شده ناشی می‌شود. محققان از روش‌های مختلفی برای تجزیه‌وتحلیل مواد مومیایی مصر باستان استفاده کرده‌اند، اما آن‌ها معمولاً به مراحل آماده‌سازی و جداسازی نیاز دارند که نمونه را از بین می‌برد.

چارلز دوتویت، دیدیه گوریر و همکارانش فکر کردند که آیا می‌توانند از یک روش غیر مخرب به نام تشدید پارامغناطیس الکترون (EPR) برای تشخیص دو جزء قیر تشکیل‌شده در طی تجزیه حیات فتوسنتز استفاده کنند یا خیر. این ماده متشکل از پورفیرین های وانادیل و رادیکال‌های کربنی است که می‌توانند اطلاعاتی را در مورد وجود، منشأ و فرآوری قیر در مواد مومیایی کننده بدهد.

محققان مواد مومیایی کننده را از گردن این مومیایی مصر باستان که در سال ۱۸۳۷ توسط موزه فرانسه خریداری شد، تجزیه‌وتحلیل کردند. اعتبار: فریدریک وینسنت، محافظه‌کار مردم‌نگاری

مقادیر نسبی ترکیبات وانادیل و رادیکال‌های کربنی می‌تواند بین قیر منشأ دریایی گیاهی تفاوت قائل شود

محققان نمونه‌هایی از ماده سیاه را از یک سارکوفاژ مصر باستان (یا تابوت)، دو مومیایی انسان و چهار مومیایی حیوان (همه از سال‌های ۷۴۴ الی ۳۰ قبل از میلاد) به دست آوردند و آن‌ها را توسط EPR تجزیه‌وتحلیل کردند و سپس اطلاعات به‌دست‌آمده را با نمونه‌های قیر مرجع مقایسه کردند. این تیم کشف کرد که مقادیر نسبی ترکیبات وانادیل و رادیکال‌های کربنی می‌تواند بین قیر منشأ دریایی (مانند دریای مرده) و منشأ گیاهی (از گودال قیر) تفاوت قائل شود. همچنین، آن‌ها ترکیبات وانادیل را کشف کردند که احتمالاً از واکنش بین پورفیرین های وانادیل و سایر اجزای مومیایی کننده تشکیل شده‌اند.

به طرز جالب توجهی، ماده سیاه گرفته‌شده از مومیایی انسانی که توسط موزه فرانسه در سال ۱۸۳۷ به دست آمد، حاوی هیچ یک از این ترکیبات نبود و از نظر قیر بسیار غنی بود. محققان بیان کرده‌اند که احتمالاً اگر این مومیایی توسط یک مجموعه‌دار خصوصی برای به دست آوردن قیمت بالاتر و قبل از آنکه موزه آن را به دست آورد، نگهداری نمی‌شد، می‌توانست تا حدی با قیر خالص احیا شود.

این محققان از آژانس ملی تحقیقات و مرکز تحقیقات و مرمت موزه‌های فرانسه کمک مالی دریافت کرده‌اند.

۰–